نوید کمالی - سهمیه ویژه به ایثارگران و خانواده های معظم شهدا این روزها موجب اعتراض و پلاکارد گردانی عده ای شده و اما چه خوب بود که برای روشن کردن اذهان معترضان دلایل و چرایی اعطای هر گونه امتیاز را مورد بحث قرار می دادند.
طی روزهای گذشته و پس از اعلام نتایج کنکور کارشناسی ارشد حاشیه سازی های مختلفی از سوی برخی جریان های رسانه ای مغرض در رابطه با این رقابت علمی آغاز شد که شاید یکی از مهم ترین آنها حواشی مرتبط با اعلام اختصاص 30 درصد از ظرفیت دانشگاه ها به دانشجویان جانباز و ایثارگر بود که در نتیجه آن حتی عده ای در مخالفت و اعتراض به آن با تهیه پلاکارد هایی به خیابان ها آمدند.
طبیعتا این دست اعتراضات اولین و آخرین اعتراضات به تخصیص امتیازات ویژه به ایثارگران و خانواده های معظم شهدا نیست اما چه خوب بود که معترضان دلایل و چرایی اعطای هر گونه امتیاز را مورد بحث قرار می دادند و یا حداقل تحقیقی می کردند و می دیدند که دیگر کشورها و حتی کشوری مانند آمریکا برای جبران رشادتهای قهرمانان نیروهای مسلح شان چه می کنند.
اما حیف که جامعه ما به دلیل سواد رسانه ای پایین به راحتی تحت تاثیر فضا سازی های سودجویان و مغرضان داخلی و خارجی قرار می گیرد و آنها هم در این فقره اینگونه القاء می کنند که گویا تعیین سهمیه برای قهرمانان وطن و بازماندگانشان جا را برای دیگر داوطلبین کنکور تنگ کرده است!
در این رابطه و براساس آنچه که در دفترچه انتخاب رشته آزمون کارشناسی ارشد آمده است: «با توجه به تصویب «قانون برنامه پنج‌ساله ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران ۱۳۹۶- ۱۴۰۰ توسط مجلس شورای اسلامی، ماده ۹۰ این قانون علاوه بر ماده ۷۰ قانون جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران و اصلاحیه بعدی آن در ماده ۴۷قانون الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت (۲) در این آزمون اجرا و گزینش داوطلبان بر اساس این قوانین صورت می‌گیرد.
بر اساس این قوانین، ۲۵ درصد ظرفیت هر کد رشته محل به «همسر و فرزندان شهدا و مفقودالاثر»، «آزادگان و همسر و فرزندان آنها»، «جانبازان ۲۵ درصد و بالاتر و همسر و فرزندان آنها» و رزمندگان اختصاص دارد. علاوه بر این ۵ درصد ظرفیت هر کد رشته محل نیز به «جانبازان زیر ۲۵ درصد و همسر و فرزندان آنها» و «همسر و فرزندان رزمندگان با حداقل شش ماه حضور داوطلبانه در جبهه» اختصاص دارد.»
هر فرد ایثارگر می بایست ۸۰ درصد امتیاز آخرین نفر قبولی را بیاورد و از سهمیه اعلامی که مازاد بر سهمیه پذیرش است قریب به ۳ تا ۵ درصد پذیرش صورت میگرد که آنهم به ضریت اعلامی دانشگاه ها اضافه میشود.
طبیعتا بحث در رابطه با چرایی اختصاص اینگونه سهمیه ها به رزمندگان و جانبازان و شهدای هر کشوری خارج از حوصله این یادداشت است و با اندکی جستجو و مطالعه در مورد خدمات حمایتی سایر دولت های جهان از کهنه سربازان و خانواده هایشان می توان به پاسخ مناسبی رسید، اما بهتر دیدم که از زاویه ای دیگر به این شائبه که مگر شهدا و ایثارگران و حتی خانواده هایشان چه کرده اند که باید سهمیه بگیرند پاسخ دهم.
دهه سوم خرداد که فرا می رسد ناخوداگاه یاد ایام شهادت جوانترین شهید مدافع حرم یعنی عباس دانشگر می افتم و دومین سالگرد شهادت وی هم بهانه ای شد تا این یادداشت را به یاد او تدوین نمایم.
زمانی ما روایت هایی از زندگی و زمانه شهدایی همچون عزیزان شهید همت ، باکری ، خرازی ، برونسی و ... می شنیدیم و بعضی وقت ها مانند خیلی از نا آگاهان امروز از شدت تعجب با خود می گفتیم که به این روایت ها زیادی پر و بال داده شده و حالا اینطوری ها هم نبوده!
در آن ایام با خود فکر می کردیم که جنگ سال هاست که تمام شده و دیگر خبری از شهید و شهادت نخواهد بود اما نمی دانستیم که بالاخره زمانی می رسد که ما هم در ایام جوانی خود جنگ را احساس کنیم و همزمان این فرصت را هم پیدا کردیم که با شهدایی از نسل خودمان مدتی هم نفس و هم راه باشیم و آنها را در حد و اندازه بینش و ادراک محدود خودمان درک کنیم!
در واقع با کسانی درس خواندیم یا مسجد و هیئت رفتیم که امروز نامشان در ردیف شهدا است و ما همچنان مبهوت از عروجشان هستیم و باورمان نمی شود که ما هم مدتی دمخور با شهدا بوده ایم!
مایی که شهدایی مانند مهدی باکری ، حسن باقری و ... را بدلیل عدم ادراک درستمان افسانه می پنداشتیم امروز شهدایی از جنس عباس دانشگر را در مقابل دیدگان چشم و دل خود داریم .
همین عباس افسانه ای فردای خیلی ها متولد سال ۷۲ بود و در شرایطی که خیلی از هم سن و سالهایش در شبکه های اجتماعی دنبال خودنمایی و به اصطلاح اینستاگرامی ها شاخ شدن بودند و هنوز هم هستند، به قافله مدافعین حرم پیوست و رفت به آن سوی مرزها که از من ، شما ، اسلام ، شیعه و حرم اهل بیت (ع) دفاع کند .
خودمانیم واقعا این جوان دهه هفتادی به چه مرحله ای از بلوغ فکری و اعتقادی رسیده بود که از همه جذابیت ها و دلبستگی های دنیا از جمله همسرش دل کند و رفت به جایی که رگبار گلوله های مرگ عادی ترین و روزمره ترین مسأله آن است ؟!
بدون شک شهید عباس دانشگر و سایر شهدای مدافع حرم همان باکری ها و همت های دیروزند اما با این تفاوت که از نسل ما برخواستند و هم سن ما هستند و با همان شرایطی که ما آن را سپری کردیم بزرگ شدند و درس خواندند و حتی دانشگاه رفتند و البته مانند همه ما جوان های امروز نه پیروزی انقلاب را به چشم دیده بودند و نه دفاع مقدس را چشیده بودند ، با این حال مشتاق تر از جوان های دیروز از همه شیرینی های زندگی بریدند تا اسلام و انقلاب بماند و ما امروز در سایه امنیت و آرامشش گذران زندگی کنیم .
حال برگردیم به موضوع اولیه این یادداشت که اعتراض به سهمیه های اختصاص داده به خانواده های شهدا و ایثارگران بود، بیایید منصفانه به وجدان خود رجوع کنیم و از خود بپرسیم که اگر ما به جای این شهدای گرانقدر بودیم آیا حاضر به فدا کردن جان خود در راه اسلام و کشورمان بودیم !؟
آیا حاضر بودیم که بخاطر دیگر هموطنان بعضا ناسپاس جان خود را در کف دست گرفته و در سخت ترین شرایط با دشمنانی بجنگیم که جنایاتشان در طول تاریخ بی سابقه بوده است؟
آیا حاضر هستیم دلبستگی های دنیوی خود از جمله خانواده و همسرمان را به خدا سپرده و به سوی آینده ای نامعلوم در آن سوی مرزها حرکت کنیم ؟
پاسخ دادن به همه این سوالات شهامت و مردانگی می خواهد آنهم مردانگی از جنس اولیاء الله که همه کس آن را ندارند لذا من و شمایی که امروز با آرامش و امنیت در دانشگاه یا جامعه به فعالیت های خود می پردازیم باید خود را حقیقتا وامدار شهدا ، ایثارگران و خانواده های گرانقدرشان بدانیم و با تکریم بازماندگان این قهرمانان ملی فرهنگ ایثار را در بطن جامعه زنده و پویا نگه داریم زیرا که جامعه بدون فرهنگ ایثار بی دفاع ترین جامعه در مقابل گزند دشمنان است.
طی روزهای گذشته و پس از اعلام نتایج کنکور کارشناسی ارشد حاشیه سازی های مختلفی از سوی برخی جریان های رسانه ای مغرض در رابطه با این رقابت علمی آغاز شد که شاید یکی از مهم ترین آنها حواشی مرتبط با اعلام اختصاص 30 درصد از ظرفیت دانشگاه ها به دانشجویان جانباز و ایثارگر بود که در نتیجه آن حتی عده ای در مخالفت و اعتراض به آن با تهیه پلاکارد هایی به خیابان ها آمدند.
طبیعتا این دست اعتراضات اولین و آخرین اعتراضات به تخصیص امتیازات ویژه به ایثارگران و خانواده های معظم شهدا نیست اما چه خوب بود که معترضان دلایل و چرایی اعطای هر گونه امتیاز را مورد بحث قرار می دادند و یا حداقل تحقیقی می کردند و می دیدند که دیگر کشورها و حتی کشوری مانند آمریکا برای جبران رشادتهای قهرمانان نیروهای مسلح شان چه می کنند.
اما حیف که جامعه ما به دلیل سواد رسانه ای پایین به راحتی تحت تاثیر فضا سازی های سودجویان و مغرضان داخلی و خارجی قرار می گیرد و آنها هم در این فقره اینگونه القاء می کنند که گویا تعیین سهمیه برای قهرمانان وطن و بازماندگانشان جا را برای دیگر داوطلبین کنکور تنگ کرده است!
در این رابطه و براساس آنچه که در دفترچه انتخاب رشته آزمون کارشناسی ارشد آمده است: «با توجه به تصویب «قانون برنامه پنج‌ساله ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران ۱۳۹۶- ۱۴۰۰ توسط مجلس شورای اسلامی، ماده ۹۰ این قانون علاوه بر ماده ۷۰ قانون جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران و اصلاحیه بعدی آن در ماده ۴۷قانون الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت (۲) در این آزمون اجرا و گزینش داوطلبان بر اساس این قوانین صورت می‌گیرد.
بر اساس این قوانین، ۲۵ درصد ظرفیت هر کد رشته محل به «همسر و فرزندان شهدا و مفقودالاثر»، «آزادگان و همسر و فرزندان آنها»، «جانبازان ۲۵ درصد و بالاتر و همسر و فرزندان آنها» و رزمندگان اختصاص دارد. علاوه بر این ۵ درصد ظرفیت هر کد رشته محل نیز به «جانبازان زیر ۲۵ درصد و همسر و فرزندان آنها» و «همسر و فرزندان رزمندگان با حداقل شش ماه حضور داوطلبانه در جبهه» اختصاص دارد.»
هر فرد ایثارگر می بایست ۸۰ درصد امتیاز آخرین نفر قبولی را بیاورد و از سهمیه اعلامی که مازاد بر سهمیه پذیرش است قریب به ۳ تا ۵ درصد پذیرش صورت میگرد که آنهم به ضریت اعلامی دانشگاه ها اضافه میشود.
طبیعتا بحث در رابطه با چرایی اختصاص اینگونه سهمیه ها به رزمندگان و جانبازان و شهدای هر کشوری خارج از حوصله این یادداشت است و با اندکی جستجو و مطالعه در مورد خدمات حمایتی سایر دولت های جهان از کهنه سربازان و خانواده هایشان می توان به پاسخ مناسبی رسید، اما بهتر دیدم که از زاویه ای دیگر به این شائبه که مگر شهدا و ایثارگران و حتی خانواده هایشان چه کرده اند که باید سهمیه بگیرند پاسخ دهم.
دهه سوم خرداد که فرا می رسد ناخوداگاه یاد ایام شهادت جوانترین شهید مدافع حرم یعنی عباس دانشگر می افتم و دومین سالگرد شهادت وی هم بهانه ای شد تا این یادداشت را به یاد او تدوین نمایم.
زمانی ما روایت هایی از زندگی و زمانه شهدایی همچون عزیزان شهید همت ، باکری ، خرازی ، برونسی و ... می شنیدیم و بعضی وقت ها مانند خیلی از نا آگاهان امروز از شدت تعجب با خود می گفتیم که به این روایت ها زیادی پر و بال داده شده و حالا اینطوری ها هم نبوده!
در آن ایام با خود فکر می کردیم که جنگ سال هاست که تمام شده و دیگر خبری از شهید و شهادت نخواهد بود اما نمی دانستیم که بالاخره زمانی می رسد که ما هم در ایام جوانی خود جنگ را احساس کنیم و همزمان این فرصت را هم پیدا کردیم که با شهدایی از نسل خودمان مدتی هم نفس و هم راه باشیم و آنها را در حد و اندازه بینش و ادراک محدود خودمان درک کنیم!
در واقع با کسانی درس خواندیم یا مسجد و هیئت رفتیم که امروز نامشان در ردیف شهدا است و ما همچنان مبهوت از عروجشان هستیم و باورمان نمی شود که ما هم مدتی دمخور با شهدا بوده ایم!
مایی که شهدایی مانند مهدی باکری ، حسن باقری و ... را بدلیل عدم ادراک درستمان افسانه می پنداشتیم امروز شهدایی از جنس عباس دانشگر را در مقابل دیدگان چشم و دل خود داریم .
همین عباس افسانه ای فردای خیلی ها متولد سال ۷۲ بود و در شرایطی که خیلی از هم سن و سالهایش در شبکه های اجتماعی دنبال خودنمایی و به اصطلاح اینستاگرامی ها شاخ شدن بودند و هنوز هم هستند، به قافله مدافعین حرم پیوست و رفت به آن سوی مرزها که از من ، شما ، اسلام ، شیعه و حرم اهل بیت (ع) دفاع کند .
خودمانیم واقعا این جوان دهه هفتادی به چه مرحله ای از بلوغ فکری و اعتقادی رسیده بود که از همه جذابیت ها و دلبستگی های دنیا از جمله همسرش دل کند و رفت به جایی که رگبار گلوله های مرگ عادی ترین و روزمره ترین مسأله آن است ؟!
بدون شک شهید عباس دانشگر و سایر شهدای مدافع حرم همان باکری ها و همت های دیروزند اما با این تفاوت که از نسل ما برخواستند و هم سن ما هستند و با همان شرایطی که ما آن را سپری کردیم بزرگ شدند و درس خواندند و حتی دانشگاه رفتند و البته مانند همه ما جوان های امروز نه پیروزی انقلاب را به چشم دیده بودند و نه دفاع مقدس را چشیده بودند ، با این حال مشتاق تر از جوان های دیروز از همه شیرینی های زندگی بریدند تا اسلام و انقلاب بماند و ما امروز در سایه امنیت و آرامشش گذران زندگی کنیم .
حال برگردیم به موضوع اولیه این یادداشت که اعتراض به سهمیه های اختصاص داده به خانواده های شهدا و ایثارگران بود، بیایید منصفانه به وجدان خود رجوع کنیم و از خود بپرسیم که اگر ما به جای این شهدای گرانقدر بودیم آیا حاضر به فدا کردن جان خود در راه اسلام و کشورمان بودیم !؟
آیا حاضر بودیم که بخاطر دیگر هموطنان بعضا ناسپاس جان خود را در کف دست گرفته و در سخت ترین شرایط با دشمنانی بجنگیم که جنایاتشان در طول تاریخ بی سابقه بوده است؟
آیا حاضر هستیم دلبستگی های دنیوی خود از جمله خانواده و همسرمان را به خدا سپرده و به سوی آینده ای نامعلوم در آن سوی مرزها حرکت کنیم ؟
پاسخ دادن به همه این سوالات شهامت و مردانگی می خواهد آنهم مردانگی از جنس اولیاء الله که همه کس آن را ندارند لذا من و شمایی که امروز با آرامش و امنیت در دانشگاه یا جامعه به فعالیت های خود می پردازیم باید خود را حقیقتا وامدار شهدا ، ایثارگران و خانواده های گرانقدرشان بدانیم و با تکریم بازماندگان این قهرمانان ملی فرهنگ ایثار را در بطن جامعه زنده و پویا نگه داریم زیرا که جامعه بدون فرهنگ ایثار بی دفاع ترین جامعه در مقابل گزند دشمنان است.
